تفاوت کفش ایمنی و کوهنوردی

تفاوت کفش ایمنی و کوهنوردی در چیست؟ شناخت تجهیزات ایمنی اهمیت زیادی دارد.امکان دارد که اجناس و تجهیزات غیر ایمنی به عنوان ابزارهای ایمنی شناخته و خریداری شوند. به طور مثال امکان دارد که بعضی از کارگران از کفش های کوهنوردی برای محیط های کارگاهی به عنوان کفش ایمنی استفاده کنند. شاید کفش کوهنوردی بتواند به کارگران کمک کند اما مطمئناً هیچ نوع ایمنی کافی را برای کارگران ایجاد نمی کند. ساختار و نوع طراحی کفش های ایمنی منحصر به فرد است و از مقاومت بالایی برخوردارند. بر همین اساس هیچ نوع کفشی نمی تواند جایگزین آنها باشد و یا مقاومتی که یک کفش ایمنی فراهم می کند را برای کارگران داشته باشد.

چرا تجهیزات ایمنی توسط کارگران به اشتباه شناخته می شود؟

تجهیزات ایمنی کاملاً شناخته شده اند و طراحی ظاهری آنها می تواند مُعرف خوبی برای آنها باشد. اما بعضی از کارگران با وجود اینکه می دانند کفش های کوهنوردی جزء کفش های ایمنی محسوب نمی شوند، از آنها استفاده می کنند. کفش های کوهنوردی به طور کلی دارای سه دسته اند که با توجه به نوع کاربری که ورزشکار دارد طراحی شده اند. یکی از دلایلی که باعث میشود کارگران از کفش کوهنوردی استفاده کنند، راحتی پا در کفش ها است. نوع طراحی کفش کوهنوردی به گونه ای است که می تواند راحتی بیشتری را نسبت به کفش ایمنی برای پاها فراهم کند. بنابراین کارگران ترجیح می دهند که پاهایشان راحت باشد و بتوانند بهتر کار کنند.

دلیل دیگری که کارگران به جای تجهیزات ایمنی از تجهیزات کوهنوردی استفاده می کنند، سبک بودن است. یعنی کفش های کوهنوردی به مراتب از کفش های ایمنی سبک تر هستند و وزن کمتری را متحمل پاها می کنند. این سبک بودن باعث میشود که پا ها دیرتر خسته شوند و کارگر می‌ تواند تحرک بیشتری داشته باشد. البته این نکته را باید ذکر کنیم که کف بعضی از کفش های صخره نوردی یا کوهنوردی کاملاً صاف است. یعنی هیچ نوع عاج و کف زیرین محکمی برای کفش وجود ندارد. این موضوع باعث می‌ شود که با وجود تحرک زیاد کارگر، هیچ ایمنی نداشته باشد و هر لحظه امکان سُرخوردگی او وجود دارد.

چه ویژگی های انحصاری در مورد تجهیزات ایمنی و تجهیزات کوهنوردی وجود دارد؟

کفش ایمنی در دسته تجهیزات ایمنی دارای پنجه آهنی مخصوص است. این پنجه آهنین باعث می شود که ضربات و اجسامی که به طور غیر ارادی به پا وارد می شوند از شدت کمتری برخوردار باشند. در نقطه مقابل کفش های کوهنوردی هیچ نوع پنجه آهنینی ندارند و این موضوع باعث افزایش آسیب پذیری پا می شود. جنس کفش های ایمنی معمولاً از چرم مخصوصی می باشد که کارسازی شده است. ولی کفش های کوهنوردی و صخره نوردی غالباً از پارچه و لاستیک هستند. متفاوت بودن جنس روی کفش ها باعث میشود که اشیا نوک تیز بر روی کفش ها تاثیر بگذارند. ویژگی دیگری که منحصراً برای کفش های صخره نوردی می باشد این است که لبه های کوتاه و نرمی دارند. نرم بودن این لبه ها باعث میشود که از پیچ خوردن مچ پا در صخره ها جلوگیری شود.

چرا کارگران باید از کفش های ایمنی استفاده کنند؟

تجهیزات ایمنی مناسب با فضای کار طراحی شده اند؛ ولی تجهیزات کوهنوردی این چنین نیستند. به طور مثال لبه های کفش های ایمنی به طور محکم و مقاوم طراحی شده اند تا ابزارآلات خارجی نتوانند به داخل آن نفوذ کنند. همچنین این لبه ها می توانند در برابر ضربه های کوچکی که به مچ پا وارد می شوند مقاوم باشند. ولی کفش های صخره نوردی هیچ نوع پوششی را برای مچ پا فراهم نمی کنند. شاید در بهترین حالت، کفش های کوهنوردی فقط برای کارگرانی که در محیط های غیر کارگاهی کار می کنند مفید باشد. به طور مثال کارگری که فقط نقش تحویل رسید های گوناگون در فضای کار را برعهده دارد می تواند از کفش های کوهنوردی استفاده کند. کفش های کوهنوردی غالباً در دو دسته وجود دارند که طراحی ظاهری آنها به صورت بند دار و چسبی می باشد.